یادداشت های پسری که دیگه چهار ساله نیست

هر كاري مي كنم نمي تونم نتيجه گيري رو سريع تموم كنم چون حاوي نكات مهميه : - موسيقي : امروز در آغاز هشتمين سال آشنايي پارسا با موسيقي قرار داريم . از هفت سالي كه گذشت دو سال و نيمش به ارف گذشت و 4 سال و نيم هم به يادگيري دو ساز تخصصي ويلن و دف . در واقع دوره دف به پايان رسيد يعني ميشه گفت ديگه چيزي براي يادگيري اين ساز وجود نداره و از اين به بعد و با هدف افزايش مهارت ، هفته اي يك ساعت با همون گروه 4 نفره  به تمرين آموخته هامون خواهيم پرداخت . در مورد ويلن هم كه واقعن ساز سختيه و نميشه به اين راحتي ها دوره اش رو به پايان برد اما ميشه گفت يك سوم راه رو رفتيم و دو سوم كار باقي مونده . دو سال هم هست كه با اركستر زهي در حال تمرين هستيم . و دو سه ماه هم هست كه با گروه كر ... در واقع موسيقي بخش عظيمي از زندگي من رو به خودش تخصيص داده . برنامه هر هفته موسيقي من تقريبن به اين ترتيبه : دف : يك جلسه يك ساعته ويلن : يك جلسه نيم ساعته اركستر زهي : يك جلسه يك ساعت و نيمه گروه كر : يك جلسه يك ساعت و نيمه   موسيقي و به طور كلي هنر از نظر اينجانب روح زندگيه . بدون هنر زندگي معنا و مفهوم نداره و تبديل ميشه به يه سري فعاليت هاي فيزيكي قراردادي . و از ميون اين هنرها موسيقي جايگاه بالاتري داره از اين منظر كه با روح ، جسم و شنوايي شما به صورت همزمان سر و كار داره . شما مي تونيد از يك تابلوي نقاشي يا از ديدن يك نمايشنامه لذت ببريد اما هيچكدوم از شاخه هاي هنر نمي تونند مثل يك قطعه ناب موسيقي شما رو از زمين و زمان جدا كنند و روح شما رو پرواز بدند اما : با يه حساب سرانگشتي ميشه فهميد پارسا از ابتداي آشناييش با موسيقي تا الان 648 جلسه (بدون غيبت) اومده كلاس . اين زمان صرف شده سواي تمرين هاي من یادداشت های پسری که دیگه چهار ساله نیست ...ادامه مطلب

- ورزش : با اين موضوع اصلن نميشه شوخي كرد به نظرم . بسياري از ما بازي رو با ورزش يكي مي دونيم اما نبايد اين دو رو با هم قاطي كرد . هر انساني به ميزان مشخصي از انجام حركات ورزشي در طول هفته نياز داره كه اين نياز به هيچ وجه با بازي برطرف نميشه . بهترين كاري كه ميشه كرد اينه كه بچه ها رو در مسير ورزشي كه دوست دارند (و يا بي خظر ترين ، كم ضررترين و مفيدترين ورزش ممكن) هدايت كنيم و اونها حتمن و از همون سنين كودكي ياد بگيرند اين مقوله مهم رو در امور روزانه و هفتگيشون جا بدند تا مثل نسل ما نباشند . شخصن از وقتي كه در اين راه صرف كرديم خوشحالم . پارسا در حال حاضر عضوي از تيم مدرسه شناي آقاي عاروان است و هرچند تمرينات تيم سخته ولي اون رو به عنوان يك اصل در زندگيش پذيرفته . هرچند گاهي طاقت فرسا هم شده و پارسا بريده ازش ولي با يه جلسه مشاوره با مربي دوباره برگشته به تيم... خوشبختانه طبق استراتژي آموزشي تيم ، اونها اعتقادي به قهرماني بچه ها در اين سنين و رها شدن اونها در سنين بالاتر ندارند و براي قهرماني در اين سنين تمرين نمي كنند و فشار رو كم كم و به مرور زمان زياد مي كنند ولي روند تمرينات چالش برانگيزه و در حال افزايش تدريجي ركوردها و آمادگي براي قهرماني در سال هاي آينده هم هستند . - شاهنامه خواني ، شعر و مشاعره : شخصن به اين مقوله علاقه اي نداشتم و پارسا با علاقه اي كه داشت بنده رو هم يه جورايي وارد اين دنياي زيبا كرد كه ازش تشكر مي كنم . ادبيات كهن اين سرزمين بدون شك يكي از گرانبهاترين ميراث هاييه كه براي ايراني ها و شايد حتا ساير ساكنين كره زمين باقي مونده . بسيار خوشحالم كه تونستيم علاقه عمومي كودكانه پارسا به قهرمانان اساطيري (به خصوص Spider Man ،Captain American،Thor،Dead Pool،Ir یادداشت های پسری که دیگه چهار ساله نیست ...ادامه مطلب

شايد ماه گذشته يكي از سخت ترين ماه هاي عمرمون بود . اون همه تمرين براي اجراي درست چند قطعه ويولن و دو قطعه دف در كنار انجام تمام تكليف هاي مدرسه و كلاس هاي جانبي مون واقعا طاقت فرسا بود و ميشه گفت از ما گلادياتور ساخت .  با وجود تمام استرس هايي كه بزرگتر ها براي اجراي ما داشتند ، ما دو تا ، اولين اجراي خودمون رو در ابتداي اكران انيميشن مينيون ها با موفقيت انجام داديم و اون قانون هميشگي اجراهاي نهايي باز هم حكمفرما بود . در واقع من و آراد يه خصوصيت مشترك در اجراي كنسرت در سالن داريم (فرقي هم نمي كنه چه تعداد مخاطب در سالن نشسته باشه) و اون هم اينه كه كنسرت هاي ما هميشه در مقايسه با تمرين هاي قبلش عالي هستند  به خصوص اينكه اين اولين اجراي حرفه اي مون مصادف شد با حضور يه بچه كه از بدو ورودش يه ريز جيغ زد تا پايان اجراي ما ... و ما انگار كه هيچي نميشنويم ! فقط كارمون رو مطابق برنامه زمانيش انجام داديم . در واقع با جيغ هاي اون بچه حسابي آبديده شديم براي اجراهاي بعدي   از جمله حاشيه هاي جالب اجرامون اين بود كه همش منتظر پايان اكران و رفتن به فضاي باز سينما بوديم تا با مردم عكس بندازيم و امضا بديم  غافل از اينكه تازه اول راهيم و هنوز براي مردم شناخته شده نيستيم ... اولش كمي خورد تو ذوقمون (منتظر بوديم مردم بيان سمتمون با وجود اون همه گوينده خوب و شناخته شده مورد علاقه مردم) خب فكر كنيد ب یادداشت های پسری که دیگه چهار ساله نیست ...ادامه مطلب

شايد ماه گذشته يكي از سخت ترين ماه هاي عمرمون بود . اون همه تمرين براي اجراي درست چند قطعه ويولن و دو قطعه دف در كنار انجام تمام تكليف هاي مدرسه و كلاس هاي جانبي مون واقعا طاقت فرسا بود و ميشه گفت از ما گلادياتور ساخت .  با وجود تمام استرس هايي كه بزرگتر ها براي اجراي ما داشتند ، ما دو تا ، اولين اجراي خودمون رو در ابتداي اكران انيميشن مينيون ها با موفقيت انجام داديم و اون قانون هميشگي اجراهاي نهايي باز هم حكمفرما بود . در واقع من و آراد يه خصوصيت مشترك در اجراي كنسرت در سالن داريم (فرقي هم نمي كنه چه تعداد مخاطب در سالن نشسته باشه) و اون هم اينه كه كنسرت یادداشت های پسری که دیگه چهار ساله نیست ...ادامه مطلب

شايد نتوان براي از دست دادن عزيزان و نزديكان واژه مناسبي براي انتقال احساس پيدا كرد . بعضي از احساسات آنقدر عميق و تاثير گذار هستند كه در كلمات نمي گنجند و وقتي به آنها فكر مي كني و مي خواهي بيانشان كني زبان از گفتار باز مي ماند . اما تعبير ذكر شده در كتاب 11 دقيقه پائولو كوئيلو از "از دست دادن" ، بهترين تعبيري بود كه در اين زمينه به چشمم خورد : "از دست دادن هر انسانی که دوستش می داشتم آزاردهنده بود . گرچه اکنون متقاعد شده ام که هیچ کس کسی را از دست نمی دهد، زیرا هیچ کس مالک کسی نیست.  این تجربه ی واقعی آزادی است:  داشتن مهم ترین چیزهای عالم، بی آن که صاحب یادداشت های پسری که دیگه چهار ساله نیست ...ادامه مطلب

هرچند من يعني پارسا واقف به دليل تراكم بالاي مشغله درسي و كاري و ورزشي و ... كه دارم ، تا حالا موفق نشدم متني درباره وبلاگم بنويسم و يه جورايي به نظر مي رسيده كه تو باغ وبلاگ نبودم ولي با سوالي كه به فاصله يك ماه دو بارهم  تكرار شد معلوم شد كه همچين پرت هم نبودم از جريان : -          چرا ديگه چيزي نمي نويسي تو وبلاگ من ؟! -          خب فكر نمي كني وقتش رسيده كه خودت دست به كار بشي ؟ -          يعني چي ؟ يعني خودم بنويسم ؟ -          بله ! خيلي سخته ؟! -          نه خب چي بنويسم آخه ؟ -          هر وقت دوس داشتي بگو تا كمكت كنم تو نوشتن . -          باشه ولي فعلن یادداشت های پسری که دیگه چهار ساله نیست ...ادامه مطلب

فلش بك 1 : مادربزرگ پارسا (مادر خودم) هميشه هر وقت مي ديد بنا به دليلي با پارسا حرفم شده و پسر كوچولو بنا به اقتضاي طبيعتش در موردي خاص خط بنده رو نمي خونه  مي گفت : در مورد تربيت بچه ممكنه خودتو خيلي هم خسته كني و وقت بزاري ولي نتيجه هيچوقت اون چيزي نميشه كه تو دلت مي خواد !!! در واقع چكيده منظورشون اين بود كه ايده آليست نباش . وقتي به اين جمله فكر مي كنم (با توجه به روحيه طنز هميشگي خودم) به اين نتيجه مي رسم كه خب لابد مادرم با نگاه كردن به من اينو مي گه دليل نميشه فرزندم هم يه چيزي بشه تو مايه هاي خودم يا اوني نشه كه من مي خوام . از طرفي ممكنه آرمانهاي مادرم در یادداشت های پسری که دیگه چهار ساله نیست ...ادامه مطلب

اصولن اين بخش يعني نتيجه گيري به نظرم سخت ترين بخش هر پروژه است . شما مي تونيد در متن هر كاري كه انجام ميديد مثل پروژه ها و حتا فيلم ها و سريال هايي كه ساخته مي شن آب ببنديد و يه جوري كششون بديد و آب از آب هم تكون نخوره ولي در اين بخش يعني نتيجه گيري ، نميشه و به بدترين وجهي خودشو نشون ميده . نمي دونم حالا تا چه حد مي تونم اين بخش رو درست تمومش كنم ولي سعي مي كنم تمام اون چيزي كه بهش رسيدم و در ذهنم هست رو بگم . ده سال گذشت و ما بعد از اين مدت داراي فرزندي هستيم كه در بسياري از خصوصيات درست شبيه بچه هاي ديگه است و در بسياري از اونها هم خصوصيات منحصر به فرد خودش ر یادداشت های پسری که دیگه چهار ساله نیست ...ادامه مطلب

دوست دارم بخش نتيجه گيري ازآموزش دوره ها رو با طرح اين سوال آغاز كنم : چرا ما پدر و مادرهاي اين نسل اينقدر دوست داريم بچه هامون نه تنها از سنين خيلي پايين به يادگيري فنون و مهارت هاي مختلف علاقه و اشتياق نشون بدند بلكه انتظار داريم در اين مقوله همچون يك فرد با انگيزه و بالغ كه دليل مشخصي هم براي اين اشتياق داره از خودشون ممارست و  تلاش مداوم نشون بدند . منظورم به اون گروهي نيست كه كودك رو با مهارت ها آشنا مي كنند و انتخاب رو به عهده خودش مي گذارند بلكه دسته اي كه انتظار دارند كودك مطابق ميل اونها واكنش نشون بده . لازم به ذكره كه با وجود استقبال نسبي پارسا یادداشت های پسری که دیگه چهار ساله نیست ...ادامه مطلب

 برخلاف مهارت هايي كه به صورت مستقيم روشون وقت و هزينه صرف كرديم ، مهمترين علاقه و مهارت پارسا در اين چند سال موضوع كتاب و كتاب خوني بوده و هست . علاقه اي كه از همون سال هاي اول عمرش به طور جدي بروز داده شد و روز به روز هم بيشتر شد . خيلي وقت پيش ها اشاره هايي در اين زمينه داشتم و اين ها اولين پست هايي بود كه در سال 89 در اين مورد گذاشتم : ميشه من يه كتاب بردارم ؟ با كتاب خوابي  واقعيتش روزهاي اول فكر مي كرديم يه علاقه كودكانه و گذرا است ، مثل تمام چيزهايي كه در برهه اي از زمان مورد توجه يه بچه قرار مي گيرند و رفته رفته در خاطرات و خواسته هاي اون محو مي شوند و ب یادداشت های پسری که دیگه چهار ساله نیست ...ادامه مطلب